Ik zie haar staan,
ze draagt het in
haar armen.
Nieuw leven, gekregen
nog maar zo pas.

Een groot geschenk
wat haar zo intens
kostbaar was

Ze sust, kust en drukt
verward, nog zoveel
harder haar kind,
zo bemind, tegen
haar hart.

En ik bad; o God
hoe kan ze nu
los moeten laten
wat ze pas gekregen had?

Ziet u niet?
Ze wil het dragen
alle dagen, en altijd
bij haar houden.
Geen gemis,
van wat haar zo kostbaar is.

Jawel, echt
Ik zie haar verdriet
en voel haar pijn.
Maar Ik zal er zijn,
ook in die
donkerste nacht.
En Ik ben het
die op de grens van
leven en dood op hen wacht.

Ik zal haar kind dan brengen
op de plek waar geen pijn
en verdriet is, of van dat al.
Waar ik het sus en kus
en altijd aan mijn
Vaderhart dragen zal.